MYTHE: Heel lang geleden, nog voor de Poortwerelden bestonden, was er duisternis, en een klein, onbeduidend licht. Het scheen, en dat was het. Tot op een dag… zich een silhouet vormde in het licht, en er uit de straling een wondermooie vrouw tevoorschijn kwam. Verwonderd aanschouwde zij, Deirdra, de duisternis, en de eenzaamheid liet haar besluiten een levensgezel als zij te maken. De eerste poging mislukte, en werd de Dwerg Mithon, die haar met zijn vaardige handen de tweede maal hielp. Zo ontstond Djé, en meteen werd de tengere Deirdra verliefd op haar creatie, daaruit ontstond Elweana, godin van de liefde. Djé en Deirdra beminden elkaar, en kregen vele kinderen. En voor elk van deze kinderen ontwierp Mithon een Godsteen. Op een goede dag vroeg de intelligentste van Deirdras nakomelingen, Blanchome, of ze een wereld mocht creëren. Verbaasd gaf de Moedergodin haar toestemming, en Blanchome vroeg haar familie om hulp. Mithon maakte van de duisternis een enorme bol, maar deze was koud en levenloos. Toen nam de god een lok van het gouden haar van zijn zuster Deirdra en hij rolde het eveneens tot een bol, die zo heet en groot was, dat hij de wereld verschroeide. Ditmaal was het Lucene die een oplossing bedacht. Zij nam eerst 1 brok van de zon, verfriste hem met haar adem, en wierp hem door de lucht. “Dit zal de maan zijn.” Ze nam kleine restjes, en verspreidde deze in de duisternis. “En dit zijn sterren, zodat de maan niet alleen is als de duisternis valt.”

De aarde bleef echter dor, en leeg. Merlen huilde bij het aanzien, en haar tranen maakte de zeeën, oceanen, meren en rivieren. Vruchtbare grond ontstond en toen verscheen het eerste groen. De goden besloten dat tijd werd dat ze bevolkt werd. Al gauw ontstond er ruzie over wie de aarde zou besturen, en de vredelievende Dorima suste de gemoederen door de wereld op te splitsen, één voor elk van de goden. Door middel van magische poorten, gecreëerd door de godin van de magie, Axane, zouden de bewoners naar elkaar kunnen reizen.

De diverse volkeren werden gecreëerd en over de Poortwerelden verspreid. En zo ontstonden de werelden en hun bewoners, met hun eigen cultuur en geschiedenis. Maar al gauw geraakte de wereld vol, en de oudste zoon Temper besloot dat ieder wezen op aarde een bepaald levensduur kreeg. Als hij die had bereikt, zou hij van de aarde verdwijnen.

NAAM: Anneke
LEEFTIJD: 15
STAD: Is er niet
LAND: Is er evenmin
WAAR: de aarde
NAAM VAN DE BEVOLKING: de Tweede Mensen
BIJZONDER: zij zijn de tweede mensheid, die na ons moet komen en die het beter moet doen dan wij.

MYTHE: Hij stond op de pilaar en zijn baard wapperde in de wind. Hij zag er ontzagwekkend uit, zijn verschijning wekte eerbied op, al was er niemand die hem kon bewonderen, want er was nog niets. Er was alleen hij, de pilaar en de uitgestrekte moddervlakte.
Hij strekte zijn armen en hief de staf die hij opeens vasthad. De hemel verscheen en leek open te scheuren. Een helder licht wurmde zich door het dichte wolkendek. Eerst ging dit nogal moeizaam, maar toen het licht uiteindelijk doorbak, zwermde het over de vlakte, kronkelde over de natte bodem en streelde de aarde. De plassen water die verspreid lagen glinsterden in het licht, warmden op en verdwenen. Hij glimlachte.
     “Zon” zei hij.
     “Zon, water, aarde. Daar begint alles.”
     Hij ging zitten op zijn pilaar en keek naar wat hij had gedaan. Moe was hij niet.
     “je moet weten wanneer het genoeg is.”
     Hij keek uit over de vlakte, en toen de zon begon te verdwijnen strekte zijn arm uit. Een ander, zachter en kouder licht verscheen. Een schitterende ijsblauwe bol kwam op en spreide zijn licht uit als een deken.
     “Maan.” Glimlachte de man. Toen legde hij zich neer en sloot zijn ogen.

Toen de zon weer opkwam, opende hij zijn ogen weer. Zijn mondhoeken krulden zich lichtjes. Er was nog een hoop werk te doen. Hij stond op en strekte zijn armen even. Hij zuchtte.
     “Je wordt oud, man.”

Zachtjes, voorzichtig bijna, strekte hij zijn hand uit. Een lichte trilling ging door de modder. Het leek alsof iets zich diep daarbinnen roerde. Een vorm kwam boven. De aarde spleet open en een hand kwam tevoorschijn. Ze was niet oud en gerimpeld, zoals die ven de man op de pilaar, ze was jong en sterk, zacht ook, pasgeboren. Even later worstelde een modderig figuur zich los. Rillend bleef hij zitten.
“Sta op!” zei de oude man. “Jij gaat ven deze aardkluit iets maken. Ik geef je iemand om mee samen te werken. Jullie moeten dit doen. Alsjeblieft, verknoei het deze keer niet. Het deed me echt pijn wat ik vorige keer moest doen. Sta op, Mens!”
De Tweede Mens stond op en liep weg. Een eindje verder worstelde een vrouw zich naar boven. De twee wandelden weg over de vlakte, op zoek naar een huis en een nieuw begin.
De oude man keek hen even na en draaide zich om. Hij wist nog heel goed wat hij had moeten doen en vond het vreselijk, maar de toestand was onhoudbaar. Overal werd er wel wat kapotgemaakt. Hij dacht aan die eerste Wereld, die begraven lag, diep onder de modder, en waarvan hij hoopte dat ze nooit meer terug boven zou komen. Als dat zou gebeuren, zouden de gevolgen niet te overzien zijn.
“Deze keer zal je beter moeten oppassen, Tamesis.”

NAAM: kimberly rosseel
LEEFTIJD: 13
STAD: HanoPitatra
LAND: Hanietro
WAAR: Op een zwarte plaat, dit is het enige wat er momenteel is
NAAM VAN DE BEVOLKING: PietréHanieten
BIJZONDER: ze hebben aan één van de 2 voeten een 6 de teen (teken van Goddelijke afkomst, de Goden hadden er vroeger 7 aan één van de 2 voeten)

MYTHE: Han & Pietré zijn 2 goden die zichzelf overal heen kunnen wensen, van de ene zwarte plek naar de andere. Niks is er fijn aan, want er is niks te bewonderen, uitgenomen de duisternis die plaats vind. Han heeft blauwe ogen, en wil iets scheppen wat een blauwe kleur heeft. Hij houdt ook niet van stilzitten dus wil hij iets blauws dat beweegt. Hij schept de zee. Pietré heeft bruin-zwarte ogen en houdt van rust en kalmte. Deze mooie god schept de aarde waarop nu de PietréHanieten rondhuppelen. Samen zijn ze niet weg te slaan van hun schepping, maar Pietré vindt dat het genoeg is geweest : Han mag niks meer scheppen of hun krachten zouden sneller uitputten. Pietré is moe van zijn zware schepping en besluit even te rusten. Han grijpt deze kans en denkt aan zichzelf: hij houdt wel van de kleur blauw-wit en besluit de hemel te scheppen, waar hij en Pietré kunnen wonen. Pietré schrikt wakker, maar hij is niet kwaad. Meer zelfs: hij schept weiden, bomen en gras. Samen zijn ze tevreden met hun zelfgemaakte Aarde, maar toch voelen beiden dat iets ontbreekt. Pietré hakt zijn 7de Goddelijke teen af en gooit die in ‘zijn' gras. Er ontstaan verschillende dieren die onmiddellijk ronddollen in het groene en lucht opsnuiven van het blauwe. Pietré voelt dat het compleet is maar heeft veel bloed verloren. Han kapt ook zijn 7de Goddelijke teen af en plant hem in de Aarde. Er ontstaat een man. Pietré & Han laten hun bloed lopen en zo onstaan zon, maan en sterren.
‘Hoe moet deze man overleven?' vraagt Pietré aan zijn broer.
‘Hij zal een dier doden en zal leven van het groen' antwoord deze. En inderdaad, de man overleeft van dieren en het groen, hij drinkt uit de zee en ademt van de blauwe heldere lucht. Maar Pietré & Han hebben zoveel krachten gebruikt dat zij binnenkort al hun kracht zullen kwijt zijn. Dat komt omdat ze geen genoeg liefde krijgen van anderen. Voor ze sterven zorgden ze voor een vrouw en zij en de man vermenigvuldigden zich. Ze vereerden de broers Han & Pietré waarvan hun ziel in de hemel bleef, wachtend op ware liefde…

MYTHE: Er was eens een machtige god. Hij heette Marbra. Hij leefde in een universum, zonder zonnestelsels, dus ook geen planeten. Hij was eenzaam, hij leefde alleen, maar om een of andere reden was hij buitengewoon sterk en slim. Hij wou die kennis overbrengen, en schiep velen planeten, waaronder ook de aarde. Maar tot zijn leed, zag hij de zijn gemaakte wezens oorlog met elkaar voeren, en tot zijn grotere leed, zal hij straks verschillende planeten (die hij heeft gemaakt) zien oorlog voeren met elkaar. Hij zal totale vernietiging brengen, omdat zijn creaties mislukt zijn. Dit zal het einde van het heelal zijn, tenzij we in vrede gaan leven.