De bewoners van Ceram hebben uiteenlopende etnische achtergronden, spreken verschillende talen en beoefenen een grote verscheidenheid aan religies. Veel van de Alifuru religie en cultuur is echter verloren gegaan vlak voor de Eerste Wereldoorlog toen de Nederlanders een pacificatie campagne hielden in de regio. Inheemse protestanten (die 400 jaar eerder bekeerd waren) uit de kustdorpen van Ceram trokken destijds de binnenlanden in om in de afgelegen dorpjes in het oerwoud de Alifuru stammen tot het Christendom te bekeren.

Na 1945 raakte Indonesië in een onafhankelijkheidsstrijd verwikkeld met de Nederlands koloniale heersers. Terwijl de meeste andere eilandbewoners vochten voor onafhankelijkheid bleven de Molukkers trouw aan Nederland. Dit veroorzaakte een breuk tussen de Molukkers en de rest van Indonesië, die tot op de dag van vandaag voelbaar is. Er bestaat een actieve Molukse onafhankelijkheidsbeweging terwijl veel Indonesiërs op de andere eilanden vooroodelen hebben tegen de mensen op de Molukken.

De Alifuru aanbeden een groot aantal goden, geesten en goddelijke wezens. De mensen geloofden dat geesten overal aanwezig waren: in dieren, planten, stenen maar ook in voorwerpen die door hen zelf werden gemaakt. Men dacht dat bruiloftsgeschenken zoals borden, gongs en speren, geesten bevatten die de vruchtbaarheid zouden verhogen. En door bijvoorbeeld op een bord te tikken kon je de stem van een geest horen. Geesten waren (en zijn nog steeds) zo'n normaal onderdeel van het leven op Ceram dat mensen beweerden dat ze ze overal tegenkwamen: tijdens rituelen, in hun dromen maar ook in het regenwoud.

De wereld van de Alifuru was zo rijkbevolkt met geesten omdat hun doden nooit deze wereld verlieten. Na de dood ging de ziel naar de berg Salahua, op West Ceram. Geesten konden goed of slecht zijn en gedroegen zich eigenlijk zoals mensen. Sommigen konden zich zelfs voortdurend veranderen: van een geest naar mens, en terug.

De traditionele structuur van de Alifuru gemeenschap was gebaseerd op de clan. Elke clan was verdeeld in twee secties met ieder een opperhoofd. De plaatselijke politiek werd bepaald door opperhoofden van clans samen met een raad van mannelijke ingewijden. In deze tijd is er nog altijd een dorpshoofd maar hij wordt door de regering aangewezen. In koloniale tijden werd veel van het land van de Alifuru afgepakt. Tegenwoordig probeert dit volk haar land terug te krijgen. De claims worden echter als onwettelijk beschouwd door de Indonesische regering omdat de Alifuru zelden officiële documenten bezitten die aantonen dat het land van hen was. Omdat hun gebieden rijk zijn aan natuurlijke bronnen zoals olie en hout, is het erg moeilijk om het uit de handen van de regering of grote investeerders te houden.

Koppensnellen was een zeer karakteristiek gebruik binnen de Alifuru cultuur. Tijdens de 19e eeuw misbruikten de Nederlandse kolonialen deze gruwelijke traditie door de koppensnellers in te zetten tegen rebellerende volken op Ambon en Lease. Een succesvolle koppensneller werd een tulale genoemd, wat haan betekent. Voordat zij op jacht gingen moesten deze krijgers zich zeer zorgvuldig voorbereiden en een aantal rituelen uitoefenen.

Bij de Alifuru moesten jongens en meisjes apart initiatierituelen ondergaan, voordat zij als volwassen konden worden beschouwd. Een jongen werd meestal op zijn 15e een man. Men nam hem dan mee naar de bergen waar hij vijf dagen moest blijven en met zijn speer verschillende dieren moest doden waaronder een varken en een hert. Wanneer hij terug kwam naar het dorp werd er een dag lang feest gevierd om hem te verwelkomen als volwassen man. Tijdens het feest werd onder andere de cakalele oorlogsdans uitgevoerd, en ook een andere opvoering die maku-maku heette.

De inwijding van een meisje was veel meer besloten. Zodra zij haar eerste menstruatie kreeg werd ze naar een kleine hut gebracht waar zij naakt en ingesmeerd met as moest leren over de traditionele gedragsregels rondom haar menstruatie. De Alifuru geloofden, net zoals veel andere culturen, dat vrouwen onrein waren tijdens hun maandelijkse ongesteldheid. Terwijl het meisje in de hut verbleef mocht zij alleen gekookt voedsel en bananen eten. Zodra haar menstruatie voorbij was werd ze teruggebracht naar het dorp, gekleed in prachtige kleren en werd ze gevierd als een vrouw, gereed om te trouwen.